Słowo Pasterza
W Nowym Testamencie dawną paschę zastępuje nowa: tajemnica paschalna Chrystusa; dawna zaś sobota ustąpiła miejsca niedzieli, która jest błogosławionym dniem Zmartwychwstania. Znaczenie niedzieli chrześcijańskiej polega właśnie na tym, aby obchodzić „pamiątkę” Paschy Jezusa, tajemnicy miłości i zbawienia, składając dzięki Najwyższemu przez Ofiarę eucharystyczną, ośrodek i najwyższy akt kultu. Powstrzymanie się od codziennych prac nie wyczerpuje jeszcze przykazania święcenia świąt, lecz jest zwykłym wstępem, aby człowiek wolny od wykonywania codziennych zajęć życiowych mógł łatwiej oddać się rozmowie z Bogiem, przypomnieć sobie Jego miłość i łaski, rozpalić się pragnieniem i nadzieją dóbr wiecznych, umocnić duszę rozważaniem słowa Bożego, nabrać nowego zapału na drodze, która wiedzie do ojczyzny. Kiedy niedziela traci to znaczenie religijne, przestaje być „dniem Pańskim”, a często staje się dniem, w którym człowiek oddaje się przyjemnościom według własnego widzimisię, lub też spoczynek świąteczny zostaje sprowadzony do czczej rutyny, jak to się stało z żydowską sobotą.
Jezus, odnawiając dawne prawo, potwierdził swoją władzę również odnośnie do szabatu. Biorąc w obronę uczniów, którzy w dzień szabatu zrywali i łuskali kłosy, by zaspokoić głód, powiedział: „Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu”. Ma on na celu głównie dobro duchowe człowieka., osiągalne przez żywsze obcowanie z Bogiem w czynnościach kultowych, nie tylko indywidualnych, lecz również wspólnotowych; ma też na celu dobro materialne zapewniając człowiekowi słuszny wypoczynek oraz pozwalając oddawać się uczynkom miłości na rzecz bliźniego. Jezus, ogłaszając się „Panem szabatu”, uwalnia go od małostkowego tłumaczenia faryzeuszów, a równocześnie upomina uczniów, aby korzystali zeń z odpowiednią swobodą, lecz zawsze zgodnie z Jego nauczaniem i przykładem. On sam nie waha się właśnie w szabat uzdrowić człowieka, „który miał uschłą rękę”. I dokonuje tego mimo wrogiego usposobienia faryzeuszów, by wykazać, że nie tylko wolno czynić dobrze w dzień szabatu, lecz że właśnie dobre uczynki dla przyniesienia ulgi cierpiącym braciom winny dopełniać uświęcenia dnia Pańskiego.